Το ταξίδι στον μαγικό κόσμο του νηπιαγωγείου ξεκινά!

Το κουδούνι ήχησε γλυκά και το νηπιαγωγείο ξεκινά τη νέα σχολική χρονιά!  "Πλημμύρισε" και πάλι από μελωδικές φωνούλες και αστραφτερά χαμόγελα! Υποδεχτήκαμε με χαρά και αγκαλιάσαμε με αγάπη τα καινούρια Απίθανα Νηπιάκια μας! Προβληματισμός, ανησυχία ζωγραφισμένη στα προσωπάκια τους για το καινούριο που έρχεται και οι καρδούλες τους πεταρίζουν από αγωνία ενώ οι μανούλες και μπαμπάδες με τη συγκίνηση να καθρεφτίζεται στα μάτια τους αποχαιρετούν με μια ζεστή αγκαλιά, ένα τρυφερό χάδι και ένα γλυκό φιλάκια στο μάγουλο! Εμείς τους συμβουλεύουμε να γυρίσουν ήσυχοι στο σπίτι ή στη δουλειά τους και να χαλαρώσουν πίνοντας το τσαγάκι που τους προσφέρουμε με πολλή αγάπη!

Η πόρτα κλείνει, η οικογένεια του νηπιαγωγείου μας ανοίγει την αγκαλιά της και το σχολικό έτος και επισήμως κάνει την αρχή του!

Το ταξίδι στο μαγικό κόσμο του νηπιαγωγείου ξεκινά!

"Η πρώτη μέρα  έφτασε κι η δική μας  η ψυχή

από απέραντη χαρά γέμισε!

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ  στην αγκαλιά μας, 

ΑΠΙΘΑΝΑ ΝΗΠΙΑΚΙΑ της καρδιάς μας!

Μαζί θα ταξιδέψουμε, μαζί θα ονειρευτούμε

γνώσεις κι εμπειρίες, μαζί θα τις γευτούμε!"

" Πάμε να γνωριστούμε γλυκά; Πω πω! καραμέλες!"

"Κοιτάξτε πάνω... αααααα που πήγαν οι καραμέλες;"

"Ποιος έφαγε τις καραμέλες μου;

Ποιος έφαγε τις καραμέλες μου;

"Ο Αριστείδης έφαγε τις καραμέλες μου!

Ο Αριστείδης έφαγε τις καραμέλες μου!"

"Ποιος εγώ;"

"Ναι εσύ!"

"Όχι εγώ"

"Ε τότε ποιος;"

"Η Ντρίτα... Η Ντρίτα έφαγες τις καραμέλες μου

Η Ντρίτα έφαγε τις καραμέλες μου"

"Ποιος εγώ;"

"Ναι εσύ!"

"Όχι εγώ"

"Ε τότε ποιος;"

"Η Κρυσταλλία, Ο Χρήστος, Η Χριστιάνα, Η  Στέλλα, Η Μαρία...

"Η κυρία έφαγε τις καραμέλες μου!

Η κυρία έφαγε τις καραμέλες μου! 

"Ποιος εγώ;"

"Ναι εσύ, εσύ, εσύ, σε είδαμε εσύ κυρία!"

"Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δώσ' της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει..."

Το σχολείο της καρδιάς μου!

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια όμορφη  πόλη που τη λέγαν Γιαννιτσά, ζούσε μια όμορφη οικογένεια που είχαν δυο μικρά δίδυμα παιδάκια. Ένα κοριτσάκι που την έλεγαν Αγάπη κι ένα αγοράκι που τον έλεγαν Χάρη. Τα δύο πανέμορφα  παιδάκια είχαν ίδια κατάξανθα  μαλλιά, ροδοκόκκινα μαγουλάκια και ίδια παιχνιδιάρικα γαλανά ματάκια.

Οι γονείς τους καμάρωναν πολύ για τα μικρά χαριτωμένα τους παιδάκια. Υπήρχε όμως και κάτι που τους στεναχωρούσε όσο δεν φαντάζεστε!!! Τι ήταν αυτό; Αχ!!! Η συμπεριφορά του Χάρη  τους!!! Ενώ η Αγάπη ήταν πάντα χαμογελαστή και ήρεμη, ο Χάρης γκρίνιαζε με το παραμικρό και ήθελε να είναι συνέχεια με τη μαμά του. Συνέχεια  έβρισκε αφορμές για να γκρινιάζει και συνεχώς ταλαιπωρούσε τη μαμά του. Κανείς δεν ήθελε να τον πλησιάζει.

Σ’ αυτήν την όμορφη πόλη  υπήρχε ένα  μαγικό μέρος που μοιάζει με παράδεισο!!! Ένα παλατάκι με πολλά παιχνίδια και χαρούμενα παιδάκια που παίζουν, χορεύουν και τραγουδάνε όλη μέρα. Σ’ αυτό το όμορφο παλάτι  που το έλεγαν νηπιαγωγείο ζούσε μια  καλή και όμορφη γλυκιά νεράιδα που την έλεγαν Καραμελένια, που πρόσεχε  πάντα τα παιδάκια, έπαιζε  μαζί τους και τα βοηθούσε  όταν είχαν πρόβλημα, μέχρι να έρθουν οι γονείς  τους να τα πάρουν για το σπίτι.

Ήρθε η μέρα λοιπόν  που ο Χάρης και η Αγάπη θα  πήγαιναν  σ’ αυτό το  παλατάκι που το έλεγαν  νηπιαγωγείο. Η κυρία Καραμελένια το πρωί τους υποδέχτηκε με ένα γλυκό χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά.  Αγαπούσε πάρα πολύ όλα τα παιδάκια. Που πήγαιναν στο παλάτι της. Η Αγάπη καλημέρισε την κυρία Καραμελένια κι έτρεξε μέσα στο παλατάκι για να παίξει με τα άλλα παιδάκια. Ο Χάρης όμως δεν ήθελε να κάτσει. Είχε γαντζωθεί στην αγκαλιά της μαμάς τους και έκλεγε ασταμάτητα. Η καημένη η κυρία Καραμελένια στενοχωρήθηκε πάρα πολύ γι αυτό που συνέβαινε. Δεν ήξερε τι να κάνει για να μπορέσει να κρατήσει  τον Χάρη στο παλατάκι. Αλλά και η μαμά του στενοχωρήθηκε μ’ αυτό που συνέβη. Παρόλα αυτά τον έδωσε στην αγκαλιά της κυρίας Καραμελένιας και έφυγε για τη δουλειά της αλλά το μυαλό της ήταν συνέχεια εκεί στον μικρό της Χάρη.

Όσο και αν προσπαθούσε να τον ηρεμήσει η κυρία Καραμελένια ο Χάρης έκλεγε. Αφού ήρθαν όλα τα παιδάκια η κυρία Καραμελένια τους φώναξε σε όμορφη γωνιά του παλατιού που την έλεγαν παρεούλα. Εκεί λοιπόν τους είπε την δική της ιστορία όταν ήταν κι αυτή μικρή και έπρεπε να πάει στο νηπιαγωγείο.

- Πριν από χρόνια όταν ήμουν κι εγώ μικρή σαν κι εσάς με πήγε η μαμά μου στο νηπιαγωγείο. «Όλα τα παιδάκια πηγαίνουν σχολείο και οι μεγάλοι στη δουλειά τους» μου έλεγε. Εγώ όμως δεν άκουγα, δεν ήθελα να καθίσω εκεί και έκλαιγα συνέχεια. Η μαμά μου έφυγε στενοχωρημένη κι εγώ έβαλα τα κλάματα. Τότε η καλή μου η κυρία με πήρε στην αγκαλιά μου έδωσε ένα γλυκό φιλάκι και μου είχε μια έκπληξη, ένα αερόστατο γεμάτο γλυκές λιχουδίτσες, να σαν κι αυτό και μου ψιθύρισε στο αυτάκι ότι αυτό το αερόστατο ήταν μαγικό.

 «Πάρε αυτό το μαγικό αερόστατο και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς και θα χτυπάει καρδούλα από αγωνία και θα έχεις άγχος, θα το βάζεις δίπλα το μαξιλαράκι σου Όλο το βράδυ τότε θα κοιμάσαι ήσυχα θα  βλέπεις όνειρα γλυκά και θα κάνεις παραμυθένια ταξίδια».

-Το μεσημέρι που λέτε παιδιά μου έφυγα από το νηπιαγωγείο παρέα με το μαγικό μου αερόστατο και το βράδυ πριν πέσω για ύπνο το έβαλα δίπλα στο μαξιλάρι μου και έπεσα για ύπνο.  Τότε έγινε κάτι μαγικό!!! Πράγματι όλο το βράδυ έβλεπα στον ύπνο όνειρα γλυκά με πολλά ζαχαρωτά, τούρτες, πάστες, καραμέλες και χίλια δυο άλλα γλυκίσματα και έκανα παραμυθένια ταξίδια σαν κι αυτά που θα κάνουμε κι εμείς εδώ στο νηπιαγωγείο όλοι μαζί.

-Το πρωί όταν ξύπνησα ήμουν άλλο παιδάκι. Σηκώθηκα με χαρά, ντύθηκα μόνη μου γιατί ήμουν πλέον μεγάλο κοριτσάκι, πήρα το πρωινό μου και παρέα με τη μανούλα μου που δεν μπορούσε να καταλάβει πως έγινε αυτή η αλλαγή πήγα στο νηπιαγωγείο. Καλημέρισα την κυρία μου με ένα γλυκό χαμόγελο, έδωσα ένα γλυκό φιλάκι στη μαμά και πέρασα μέσα στην τάξη μου που έμοιαζε πλέον με ένα πανέμορφο παλατάκι για να συναντήσω τους καλούς μου φίλους, τους συμμαθητές μου.

- Η γλυκιά μου η κυρία, που έμοιαζε με νεράιδα μου έκλεισε το μάτι κρυφά και μαζί ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε πανέμορφα πράγματα.

Πέρασα μπροστά απ’  τον καθρέφτη. Τι όμορφη που είχα γίνει! Σαν τη νεράιδα του παραμυθιού! Τότε ο καθρέφτης μου έκλεισε το μάτι!»

Ο Χάρης που άκουγε την ιστορία σε μια γωνιά της τάξης αποφάσισε να γίνει το πιο γλυκό και χαρούμενο παιδάκι στον κόσμο κι αν καμιά φορά (σπανίως δηλαδή) έκλαιγε  προσπαθούσε να χαμογελάει και όλα λύνονταν ως δια μαγείας από μόνα τους! Πόσο όμορφη είχε γίνει η ζωή του!!! Και πόσο τους αγαπούσε όλους!!! Έπαιζε χαρούμενος με όλα τα παιδάκια της τάξης του και η κυρία ήταν πιο χαρούμενη από ποτέ!!! Η αδερφούλα του η Αγάπη ήταν συνέχεια στο πλάι του και οι γονείς της ήταν πάντοτε χαμογελαστοί, αφού δεν υπήρχε πια τίποτα στη ζωή τους να τους στεναχωρεί πια!!!

Ζωγραφίζω το δικό μου παλατάκι, το νηπιαγωγείο μου!

"Είστε έτοιμοι για απογείωση; Το "μαγικό" ταξίδι στον "παραμυθένιο" κόσμο του νηπιαγωγείου ξεκινά!

Ελάτε μαζί μας!

"Σε αερόστατο θα μπω

ταξίδι θα πάω στον ουρανό.

Κι απ' το ταξίδι αυτό το μαγικό

θα πάρω γνώσεις, εμπειρίες ένα σωρό,

φίλους θα κάνω που θα τους αγαπώ!"

Με παιχνίδι,τραγούδι, χορό και όμορφες εμπειρίες γρήγορα κύλησε η μέρα κι έφτασε το μεσημέρι για να αποχαιρετηστούμε με την υπόσχεση να ξανασμίξουμε και πάλι αύριο...

Πάει πέρασε η ώρα

τέλος το μάθημα, η δουλειά

τις τσαντούλες μας όλοι τώρα

για να φύγουμε παιδιά,

Την κυρία χαιρετά

σπίτι τώρα όλοι πάμε

κι αύριο πάλι με χαρά

θα βρεθούμε εδώ ξανά!!!

Σήμερα περάσαμε υπέροχα!!! Μαζί σου ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ!!!

Γι αυτό και θα σε περιμένουμε, να έρχεσαι κάθε μέρα

Με ένα χαμόγελο κάθε πρωί, να μας  καλημερίζεις

κι εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε

ευτυχισμένο στο σπίτι να γυρίζεις.

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς

μην έχεις άγχος  κοίτα να ξεχαστείς.

Ήσυχα να κοιμηθείς και όνειρα γλυκά να δεις!!!

‘Όμορφα το πρωί να ξυπνήσεις

και για το όμορφο σχολείο σου πάλι να ξεκινήσεις.

"Είμαστε χαρούμενα 

και γελαστά παιδάκια

και στο σχολείο φτιάχνουμε 

ΑΠΙΘΑΝΑ πραγματάκια!

Είμαστε τα καλύτερα

τα πιο έξυπνα παιδάκια

γι αυτό και μας φωνάζουνε 

ΑΠΙΘΑΝΑ ΝΗΠΙΑΚΙΑ!"